Na wzór miłosiernego Samarytanina

Edmund Antoni urodził się 27 sierpnia 1906 roku w Krakowie. Jego rodzice - Emilia i Karol Wojtyłowie - z wielką radością powitali na świecie swoje pierwsze dziecko. Dorastał otoczony miłością i troską, ucząc się m.in. wielkiej wrażliwości i uważności. Jak się okazało, te właśnie cechy sprawiły, że został wspaniałym lekarzem. Studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego ukończył z wyróżnieniem. W uroczystej promocji, która odbyła się 28 maja 1930 roku w Collegium Maius UJ uczestniczył jego ojciec i młodszy brat Karol. Edmund był człowiekiem wielu talentów i pasji. Nie tylko doskonale się uczył, ale też lubił zdobywać i poszerzać wiedzę. To on zabierał Karola na mecze piłki nożnej, uczył pływania w Skawie czy jazdy na nartach. Właśnie z Edmundem przyszły papież wędrował po okolicznych górach i dzięki niemu, jak wspominał po latach, pierwszy raz zobaczył Tatry. Bracia Wojtyłowie dzielili też zamiłowanie do literatury i teatru.

Śmierć Edmunda Wojtyły 4 grudnia 1932 r. Była ciosem nie tylko dla jego najbliższych - ojca i brata, ale też dla jego pacjentów, kolegów i przełożonych z pracy oraz mieszkańców Bielska i Wadowic, którzy doskonale wiedzieli jak wspaniała osobę tracą. Ówczesny burmistrz Bielska, Józef Kobiela na posiedzeniu Rady Miasta wygłosił przemowę, której wysłuchano na stojąco: „Dla jego osoby i ofiarnej pracy oraz zalet jego wzniosłego charakteru zachowamy dozgonną pamięć”.

6 grudnia 1932 roku odbył się uroczysty pogrzeb Edmunda. Żegnali go przedstawiciele urzędów, współpracownicy, pacjenci, bielszczanie. Pochowany został w Bielsku, a później - w rodzinnym grobowcu Wojtyłów, na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Niezwykła braterska więź, jaka łączyła Edmunda i Karola oraz jego tragiczna śmierć na zawsze wpisały się w życie Jana Pawła II. Można powiedzieć, że są dwie wyjątkowe osoby, od których uczył się „niesienia pomocy w cierpieniu”: ojciec - Karol Wojtyła senior, który z wielką troską opiekował się swoją żoną Emilią w ostatnich latach jej życia oraz właśnie Edmund - lekarz z powołania. Przyszły papież od początku kapłańskiej drogi troszczył się nie tylko o chorych, ale też o osoby zaangażowane w pomoc im. Zapraszał do wspólnych działań lekarzy i pielęgniarki, organizował dla nich spotkania, konferencje, zachęcał do dyskusji z pogranicza medycyny i teologii. Współpracował z przedstawicielami środowiska medycznego, m.in. z Hanną Chrzanowską, Wandą Półtawską, Gabrielem Turowskim. Podobnie było w czasie jego pontyfikatu.