4 grudnia 1932 odszedł Edmund Wojtyła

Edmund Antoni przyszedł na świat 27 sierpnia 1906 roku w Krakowie jako pierwsze dziecko Emilii i Karola Wojtyłów. W związku z pracą ojca, rodzina często się przeprowadzała, więc chłopiec uczęszczał do różnych szkół. Najpierw w Krakowie, potem w Wadowicach i w czeskich Hranicach. Karol Wojtyła senior chciał, by jego pierworodny syn, tak jak on, został wojskowym. W 1916 roku, po ukończeniu czwartej klasy szkoły powszechnej, dziesięcioletni Edmund rozpoczął naukę w c.k. Niższej Wojskowej Szkole Realnej w Enns. Dość szybko ujawniły się jego wybitne zdolności dlatego dołączył do najlepszych kadetów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, rodzina Wojtyłów wróciła do Wadowic. Edmund kontynuował naukę w gimnazjum męskim im. Marcina Wadowity. W 1924 roku zdał maturę z wynikiem celującym. Zapamiętano go jako pilnego i ambitnego ucznia.

18 maja 1920 roku Edmund radośnie przeżywał narodziny brata Karola. Mundek, jak nazywano go w domu, pomagał mamie w opiece nad młodszym bratem. Często widywano go biegnącego po sprawunki i spacerującego z Karolkiem. Mimo sporej różnicy wieku, braci Wojtyłów łączyła głęboka więź i wielka przyjaźń. Edmund zaszczepił w młodszym bracie wiele pasji, m.in. teatralne i sportowe - łączyła ich miłość do górskich wypraw oraz gry w piłkę nożną. Dzięki braterskiej więzi i wzajemnemu wsparciu przetrwali trudny czas po śmierci mamy w 1929 roku.

Już w dzieciństwie zwracano uwagę na cechy, które później charakteryzowały Edmunda jako świetnego lekarza: wrażliwość i delikatność. Dał się poznać także jako chłopiec otwarty na innych, życzliwy i koleżeński. Doskonale zdana matura w 1924 roku otworzyła przed Edmundem drzwi Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jesienią rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim. Przeprowadził się wówczas do Krakowa, co oznaczało rzadsze kontakty z rodzicami i ukochanym bratem. Przez kolejne sześć lat z wielkim zaangażowaniem zdobywał wiedzę i praktyczne umiejętności, dzięki którym stał się wspaniałym lekarzem.

Początkowo pracował jako lekarz-praktykant w Szpitalu Powszechnym w Wadowicach. 1 października 1930 roku zatrudniono go w Klinice Pediatrycznej UJ w Krakowie. Chciał poświęcić się leczeniu dzieci, miał świetne podejście do małych pacjentów. W Krakowie przebywał przez kolejne pół roku. 1 kwietnia 1931 roku objął stanowisko sekundariusza w Powszechnym Szpitalu Miejskim w Bielsku. Odznaczał się wielkim szacunkiem i wyrozumiałością wobec chorych, którzy cenili jego wiedzę i profesjonalizm. Doktor Edmund Wojtyła z wielkim oddaniem opiekował się powierzonymi sobie pacjentami, organizował dla nich także przedstawienia teatralne, w których brał udział z młodszym bratem. Pod koniec listopada zaraził się ostrym przypadkiem szkarlatyny i po kilku dniach wielkiego cierpienia zmarł wypełniając przysięgę Hipokratesa.

Ojciec Święty po latach opisał śmierć ukochanego brata w książce „Dar i Tajemnica”: „Mój brat Edmund zmarł u progu samodzielności zawodowej, zaraziwszy się jako młody lekarz groźną odmianą szkarlatyny, co wówczas (1932) przy nieznajomości antybiotyków było zakażeniem śmiertelnym. Są to wydarzenia, które głęboko wyryły się w mej pamięci – śmierć brata chyba nawet głębiej niż matki, zarówno ze względu na szczególne okoliczności, rzec można tragiczne, jak też i z uwagi na moją większą wówczas dojrzałość. Liczyłem w chwili jego śmierci dwanaście lat. Tak więc stosunkowo szybko stałem się częściowym sierotą i jedynakiem."