Rocznica urodzin Karola Wojtyły - seniora
Data publikacji:
18.07.2023
Jan Paweł II
18 lipca 1879 roku w Lipniku k. Bielska, w rodzinie Macieja i Anny z Przeczków, przyszedł na świat Karol Wojtyła (senior) – ojciec przyszłego papieża. Miał wielki wpływ na życie swojego najmłodszego syna, dla którego był autorytetem i wzorem. Zapamiętano go jako wyjątkowo szlachetnego, skromnego i pobożnego człowieka. Dziś wraz z żoną Emilią jest kandydatem na ołtarze.
Człowiek w mundurze
Karol Wojtyła senior wychowywał się w rodzinie pochodzącego z Czańca krawca Macieja Wojtyły. Jako dwulatek stracił matkę. Najpierw uczył się w Białej, a następnie w niemieckim gimnazjum w Bielsku. W 1900 roku został wcielony do ck armii austriackiej. Z zachowanych dokumentów wiemy, że nie był czynnym żołnierzem, ale wykonywał prace bardziej urzędnicze. Na początku służył w Krakowie, gdzie 10 lutego 1906 roku zawarł związek małżeński z Emilią Kaczorowską. W 1913 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Wadowic, otrzymując pracę w Państwowej Komisji Uzupełnień. W 1918 roku Karol zakończył służbę w armii austro-węgierskiej i przeniósł się do wojska polskiego, pozostając w Wadowicach. W 1924 roku otrzymał tytuł porucznika i trzy lata później w takim stopniu zakończył swoją służbę wojskową. Z dokumentów wojskowych wyłania się obraz uczciwego, rzetelnego i kompetentnego wojskowego, który cieszył się szacunkiem i sympatią kolegów.
Życie rodzinne
Wojtyłowie mieli trójkę dzieci: Edmunda (ur. 27 sierpnia 1906), Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu (7 lipca 1916) i Karola Józefa, przyszłego papieża Jana Pawła II (ur. 18 maja 1920).Z racji obowiązków wojskowych ojca, rodzina Wojtyłów kilkakrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, by w na przełomie 1918/19 osiąść w Wadowicach. Po przejściu na emeryturę wojskową Karol Wojtyła zajmował się chorującą żoną i opiekował się synami. Po śmierci Emilii w 1929 roku nie ożenił się ponownie. Trzy lata później zmarł w bielskim szpitalu jego starszy syn Edmund – lekarz.
Ojciec i syn
Latem 1938 roku Karol Wojtyła z ojcem przeprowadzili się z Wadowic do Krakowa, gdzie przyszły papież po wakacjach miał rozpocząć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zamieszkali przy ul. Tynieckiej 10 u pp. Kaczorowskich - krewnych ze strony matki. W pierwszych dniach wojny dziewiętnastoletni Karol wraz z ojcem opuścili Kraków i wyruszyli na wschód. Dotarli prawie do Sanu, jednak w związku z pogarszającym się stanem zdrowia Karola seniora, zdecydowali o powrocie do Krakowa. Od 1940 roku Karol Wojtyła (syn) był pracownikiem Krakowskich Zakładów Sodowych „Solvay” noszących wówczas nazwę Ostdeutsche Chemische Werke GmbH. Opiekował się również ojcem, który miał coraz poważniejsze problemy ze zdrowiem. 18 lutego 1941 roku przyszły papież wrócił z pracy i zastał Karola seniora martwego. Stracił ostatnią osobę z najbliższej rodziny.
Jan Paweł II wielokrotnie wspominał swojego ojca, a w książce „Dar i tajemnica” tak o nim napisał:
„Moje przygotowanie seminaryjne do kapłaństwa zostało poniekąd zaantycypowane, uprzedzone. W jakimś sensie przyczynili się do tego moi Rodzice w domu rodzinnym, a zwłaszcza mój Ojciec, który wcześnie owdowiał. (…) Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym. Nigdy nie mówiliśmy z sobą o powołaniu kapłańskim, ale ten przykład mojego Ojca był jakimś pierwszym domowym seminarium.”1
„Moje przygotowanie seminaryjne do kapłaństwa zostało poniekąd zaantycypowane, uprzedzone. W jakimś sensie przyczynili się do tego moi Rodzice w domu rodzinnym, a zwłaszcza mój Ojciec, który wcześnie owdowiał. (…) Mogłem na co dzień obserwować jego życie, które było życiem surowym. Z zawodu był wojskowym, a kiedy owdowiał, stało się ono jeszcze bardziej życiem ciągłej modlitwy. Nieraz zdarzało mi się budzić w nocy i wtedy zastawałem mojego Ojca na kolanach, tak jak na kolanach widywałem go zawsze w kościele parafialnym. Nigdy nie mówiliśmy z sobą o powołaniu kapłańskim, ale ten przykład mojego Ojca był jakimś pierwszym domowym seminarium.”1
Przypisy:
1. Jan Paweł II, „Dar i Tajemnica. W pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich”, Kraków 1996, s. 21-22.
