Bohater przypomniany - abp Antoni Baraniak

Antoni Baraniak przyszedł na świat w wielkopolskim Sebastianowie. Był szóstym z jedenaściorga dzieci Franciszki i Franciszka Baraniaków, którzy wychowywali je w duchu głębokiej wiary i patriotyzmu. Po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechał do Oświęcimia, gdzie do 1920 r. był uczniem gimnazjum salezjańskiego. Zachwycony postacią św. Jana Bosco podjął decyzję o realizacji powołania kapłańskiego w Towarzystwie Salezjańskim. Kolejne etapy formacji odbywał w Kleczy Dolnej k. Wadowic i w Krakowie. W latach 1927-1931 studiował teologię i prawo na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Jeszcze przed ich zakończeniem przyjął święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy w Krakowie (3.08.1930).

Jeszcze w czasie rzymskich studiów ks. Baraniak poznał Prymasa Polski kard. Augusta Hlonda, który dostrzegł jego wyjątkowe talenty. We wrześniu 1933 r. młody kapłan został mianowany osobistym sekretarzem Prymasa. Pracował z wielkim oddaniem i zaangażowaniem. Po wybuchu II wojny światowej - przekonany, że taka jest wola Stolicy Apostolskiej - kard. Hlond wyjechał do Rzymu, gdzie usilnie zabiegał o wsparcie papieża dla sprawy Polski. Towarzyszył mu osobisty sekretarz. W czerwcu 1940 r. obaj musieli przenieść się do Lourdes, gdzie przebywali przez kolejne trzy lata. Był to czas wytężonej pracy, zwłaszcza na rzecz polskich jeńców wojennych i polskich rodzin, które tułały się po okupowanej Europie. Prymas przy udziale ks. Antoniego organizowali dla nich pomoc prawną, medyczną i materialną. Do Ojczyzny wrócili pod koniec lipca 1945 r.

W październiku 1956 r., wyniszczony psychicznie i fizycznie, bp Baraniak odzyskał wolność. Pół roku później otrzymał nominację na arcybiskupa poznańskiego. Uroczysty ingres przeżywał 6 października 1957 r. Przez kolejne dwadzieścia lat dał się poznać jako wspaniały kapłan - pasterz powierzonych sobie wiernych. Jednocześnie był stale obserwowany i inwigilowany przez służby państwowe. Arcybiskup Baraniak aktywnie uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II, przewodniczył też Komisji Soborowej Episkopatu Polski. Niezmiennie cieszył się wielkim zaufaniem kard. Wyszyńskiego. Pod koniec życia ciężko chorował, zmarł w poznańskim szpitalu 13 sierpnia 1977 r. Swoje ostatnie przesłanie do wiernych zakończył słowami: „Żegnając się przypominam Wam to, co jest najważniejsze w życiu: Pamiętajcie, jest Bóg Dobry i Miłosierny! Miłujcie Go! Nie zaniedbujcie modlitwy! Kochajcie Chrystusa! Kochajcie Maryję Wszechpotężną Wspomożycielkę naszą u Boga! Kochajcie Kościół! (…) Do zobaczenia w Domu Ojca”. (2)

Arcybiskup Antoni Baraniak przez wiele lat był postacią nieco zapomnianą. Jednak jego przeżycia i niezłomna postawa wobec tortur i więzienia oraz przykład życia, sprawiają, że nie można o nich zapominać. Mówił o tym zresztą już Jan Paweł II w czasie drugiej pielgrzymki do ojczyzny 20 czerwca 1983 r.: „Przybywałem tutaj po wielokroć, zwłaszcza w okresie pasterzowania metropolity poznańskiego śp. Antoniego Baraniaka, którego pasterskie męstwo, wielką pokorę i Bogu znane zasługi otaczamy zawsze głęboką czcią”. (3) W październiku 2017 rozpoczął się proces beatyfikacyjny - od tego czasu arcybiskupowi Antoniemu Baraniakowi przysługuje tytuł Sługi Bożego. W 2018 roku arcybiskup został pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.