Święty Jan Paweł II

Przekonanie o świętości życia Jana Pawła II widoczne było już w dniu jego pogrzebu 8 kwietnia 2005 roku. Zgromadzone tłumy skandowały hasło „Santo subito” - „Od zaraz/natychmiast święty”. Zdawano sobie sprawę, że procedura kościelna zwykle trwa latami, a jej wszczęcie zwyczajowo możliwe jest 5 lat po śmierci kandydata na ołtarze. 9 maja 2005 roku Benedykt XVI skorzystał z przysługującego mu prawa i skrócił ten czas, ogłaszając rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Formalnie rozpoczął się on 28 czerwca 2005, a jego postulatorem został ks. Sławomir Oder. W pierwszej kolejności odbył się etap diecezjalny trwający w tym przypadku dwa lata. Następnie podjęto prace procesowe w Watykanie, które zakończyły się podpisaniem dekretu o heroiczności cnót. Po uznaniu cudu uzdrowienia francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre z zaawansowanej choroby Parkinsona, datę beatyfikacji wyznaczono na 1 maja 2011 r.

Proces kanonizacyjny błogosławionego Jana Pawła II rozpoczął się właściwie tuż po jego beatyfikacji. Przez kolejne dwa lata prowadzono intensywne badania, zakończone zatwierdzeniem niewytłumaczalnym z punktu widzenia medycyny przypadkiem uzdrowienia Floribeth Mora Diaz z Kostaryki, która cierpiała z powodu nieoperacyjnego tętniaka mózgu. Ojciec Święty Franciszek, w czasie konsystorzu 30 września 2013 roku ogłosił datę kanonizacji dwóch papieży - Jana XXIII i Jana Pawła II. 27 kwietnia 2014 roku, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, obaj zostali ogłoszeni świętymi. W czasie homilii św. Jan Paweł II został ogłoszony patronem rodzin, zaś św. Jana XXIII nazwano „papieżem posłuszeństwa Duchowi Świętemu”. Uroczystość zgromadziła w Watykanie 800 tysięcy osób z całego świata, w tym 61 delegacji państwowych z 54 krajów. Wśród pielgrzymów znalazła się również liczna delegacja Wadowiczan.

„Jan XXIII i Jan Paweł II mieli odwagę oglądania ran Jezusa, dotykania Jego zranionych rąk i Jego przebitego boku. Nie wstydzili się ciała Chrystusa, nie gorszyli się Nim, Jego krzyżem. Nie wstydzili się ciała swego brata (por. Iz 58, 7), ponieważ w każdej osobie cierpiącej dostrzegali Jezusa. Byli to dwaj ludzie mężni, pełni parezji [szczerości] Ducha Świętego i złożyli Kościołowi i światu świadectwo dobroci Boga i Jego miłosierdzia.

Byli kapłanami, biskupami i papieżami dwudziestego wieku. Poznali jego tragedie, ale nie byli nimi przytłoczeni. Silniejszy był w nich Bóg; silniejsza była w nich wiara w Jezusa Chrystusa, Odkupiciela człowieka i Pana historii; silniejsze było w nich miłosierdzie Boga, które objawia się w tych pięciu ranach; silniejsza była macierzyńska bliskość Maryi”.

/z homilii Papieża Franciszka/